Een bijzondere coming of age roman Vroeger schreef ik werelt met een t. De werelt met een t was veel mooier en prettiger dan de wereld Toen ik de werelt nog met een t schreef, was mijn huis een huis met een t ervoor. Isa, een meisje van dertien, mist haar mama. In een poging om met dat gemis om te gaan, zwerft ze door Gent. Haar tocht is er een vol avonturen, ontmoetingen en herinneringen. En in haar hoofd groeit langzaam een idee: met de dingen die ze vindt op straat zal ze een installatie maken. Een kunstwerk dat langzaam groeit en verzoent en van de wereld weer werelt zal maken. Toen de wereld nog werelt was is een literaire parel die het verlies vat van een tijd die niet meer terugkomt. Ik hield er meer en meer van om zomaar door mijn stad te lopen. Het maakte niets uit of het regende of stormde of de zon scheen. Door mijn stad lopen maakte mijn hoofd leeg. En mijn stad strooide kruimeltjes uit om me te verrassen. Kleine kruimeltjes en grote kruimels. Een schroefdop hier. Een blikje dat mooi verkreukeld was daar. Een veertje van een kogelpen. De regen liep in slierten uit mijn vuurrode haar. Ik bukte me. Knielde. Pakte iets onder een auto vandaan. Raapte dingen op. Liep verder en knielde weer. Ik raapte op wat mijn stad niet meer nodig had.