De "moderne' architectuur van de jaren zeventig is heel snel uit de tijd en mode geraakt. Weinig mensen rouwen om het feit dat deze architectuurperiode uit het stadsbeeld verdwijnt. Met name de betonkolossen die het aanzicht van de oude binnensteden moesten moderniseren, zijn een doorn in het oog voor bewoners en bestuurders geworden. Hoe kon het gebeuren dat straten en hele stadswijken werden gesloopt in ruil voor kostbare en onooglijke nieuwbouwprojecten, waar twintig à dertig jaar later niemand meer op zat te wachten? Aan de hand van vier bekende en inmiddels gesloopte bouwwerken van toen, duikt De lelijke jaren zeventig in een decennium waarin de Nederlandse architectuur en stedenbouw als nooit tevoren onderdeel uitmaakten van het publieke debat.